I tak to powinno wyglądać w grach zespołowych. Trener z wizją, z odpowiednim przygotowaniem, odważny i pełen niezachwianej wiary w to, co robi. Dzięki temu zostają na placu boju tylko ci, którzy kochają daną dyscyplinę, którzy nie rozmieniają się na drobne i skłonni są ponieść największą ofiarę-oddania swego serca i pełnego zaangażowania na 120%. Skłonny byłem do rozgrzebania tematu naszego „narodowego” sportu, ale nie warto nawet strzępić sobie języka. Film pokazuje jasno – jeżeli nie dasz z siebie wszystkiego - nic z tego nie będzie – będziesz co najwyżej dobry, ale nie wybitny. Gdzie ci zawodnicy? Gdzie ci trenerzy z prawdziwego zdarzenia, potrafiący oddać się temu bez reszty, twardzi a jednocześnie rozumiejący problemy swoich owieczek i podejmujący najlepsze decyzję z myślą o innych?
Ten sukces to był cud? A jednak cuda się zdarzają, ale podwalinami jest wiara w to, że wszystko jest możliwe, że wszystko jest w naszym zasięgu. Owijanie taśmą końcówki kija… w pełnym skupieniu, jak rycerze polerujący miecze przed wielką bitwą… Ile w tej szatni musiało być energii na każdy metr kwadratowy!
Ciekawy, dobrze zrealizowany film - Kurt nawet bardzo podobny do prawdziwego trenera reprezentacji USA w hokeju z 1980 roku. Do tego genialny utwór - przebijający się przez gwar w barze - zespołu Blue Oyster Cult, w którym to początkowy riff staje się ekstazą dla niejednej ludzkiej duszy.